Όταν ήμασταν παιδιά, με το μυαλό μας ανοιχτό και την καρδιά μας γεμάτη ζεστασιά , μας έμαθαν ότι κάθε ιστορία τελειώνει σωστά, όταν ο πρίγκιπας βρει την πριγκίπισσά του. Εκείνη θα μαγευτεί από την ευγένεια και την καλοσύνη του κι εκείνος από τη γλυκύτητα και απαράμιλλη ομορφιά της και αυτή η μοιραία, στολισμένη με νεραιδόσκονη συνάντηση, είναι από μόνη της αρκετή ώστε οι δυο τους να ζήσουν μαζί ευτυχισμένοι και ανεξάντλητα ερωτευμένοι. Τόσο εύκολο ήταν να βρεθεί η αγάπη στα παραμύθια μας, μια τυχαία συνάντηση και ένας αμοιβαίος θαυμασμός ήταν το μόνο που χρειαζόταν για να ζήσουν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.
Εμείς
καλύτερα… έτσι μας έλεγαν οι γονείς μας όταν έκλεινε το βιβλίο. Και
σκεφτόμασταν, ότι αφού στα παραμύθια, που είναι φανταστικά, μπορούν να
γεννιούνται τόσο αξιοθαύμαστοι έρωτες, τότε στην πραγματικότητα αυτό που περιμένει
εμάς, αυτό που έχει προδιαγράψει για τη ζωή μας η δική μας νεραιδονονά , θα
είναι ακόμη πιο μαγικό και αξιοζήλευτο. Άλλωστε μπορεί η Χιονάτη και ο
πρίγκιπας να έζησαν καλά, αλλά εμείς θα ζήσουμε καλύτερα…
Και μετά
μεγαλώσαμε. Και όσο κι αν ψάξαμε για τον πρίγκιπα και την πριγκίπισσα μας,
βρήκαμε μόνο δράκους, μάγισσες και κακά ξωτικά. Κι ενώ περιμέναμε με αγωνία
εκείνη τη μοιραία συνάντηση, εκείνη που θα μας έβγαζε από τον πύργο της
μοναξιάς που ήμασταν κλεισμένοι, εκείνη δεν ήρθε ποτέ. Στεναχωρηθήκαμε,
κατσουφιάσαμε, κρύωσε λίγο η καρδιά μας και η αγωνιώδης αναμονή σταμάτησε κι
εκείνη. Πείσαμε τον εαυτό μας ότι οι μεγάλοι έρωτες είναι για τα παραμύθια και
τα παραμύθια για τα παιδιά κι εμείς δεν είχαμε καμία δουλειά να ασχολούμαστε
μαζί τους. Όσο πηγαίναμε ακόμη στο σχολείο κρύβαμε την απογοήτευσή μας πίσω από
πειράγματα, υπαινιγμούς και φράσεις όπως << τα αγόρια είναι
αηδιαστικά>> και << τα κορίτσια είναι χαζά >>. Και νιώθαμε
καλύτερα έτσι γιατί πλέον δεν ήμασταν μόνοι. Όλα τα κορίτσια αντιπαθούσαν τα αγόρια
και όλα τα αγόρια τα κορίτσια και έτσι την αγάπη που φυλούσαμε για το μεγάλο
μας έρωτα, την δώσαμε στους φίλους μας, στους γονείς μας, στα κατοικίδιά μας
και όπου αλλού μπορούσαμε. Γιατί ως άνθρωποι, κάποιον είχαμε ανάγκη να αγαπάμε
και προτιμήσαμε εκείνους που μας αγαπούσαν ήδη. Έτσι βολευτήκαμε, κλείσαμε
πρόχειρα το κενό μας και πείσαμε τον εαυτό μας ότι δεν μας λείπει τίποτα και
είμαστε ευτυχισμένοι.
Μέχρι που τα
αγόρια έπαψαν ξαφνικά να είναι αηδιαστικά και τα κορίτσια χαζά. Ο Γιώργος τα
έφτιαξε με τη Μαρία, η Χριστίνα με τον Κώστα, ο Πέτρος με το Βασίλη, η Ελένη με
τη Γεωργία… και παρόλο που όλοι αυτοί οι έρωτες δεν έμοιαζαν τόσο με τα
παραμύθια και ούτε είχαν όλοι την αναμενόμενη κατάληξη, υπήρχε εκείνη η
ανεξήγητη έλξη που περιέγραφαν οι ιστορίες… η λάμψη στα μάτια, οι ρομαντικές
χειρονομίες, τα ενωμένα χέρια, τα γλυκά φιλιά…
Και τότε η
αγωνιώδης αναμονή που είχε θαφτεί καλά, ξαναγεννήθηκε και έγινε ελπίδα… κι όσο
μεγάλωνες κι άλλο, όσα περισσότερα παραδείγματα έβλεπες ότι οι μεγάλοι έρωτες
ζουν και βασιλεύουν και στην πραγματική ζωή , τόσο περίμενες, με αναπτερομένο
το ηθικό και τον δικό σου. Μόνο που… όσο περισσότερο περίμενες έβλεπες και
πράγματα που σε τρόμαζαν, πράγματα και εξελίξεις που θα προτιμούσες να μην
δεις… Έβλεπες πρίγκιπες να γίνονται δράκοι και πριγκίπισσες να φέρονται σαν
μάγισσες. Έχασες φίλους, κέρδισες άλλους, πληγώθηκες, πόνεσες, έκλαψες. Έμαθες
ότι η αγάπη δεν σε χτυπάει μια μέρα στο κεφάλι , εκεί που περπατάς , αλλά είναι
μια πρόταση , μια συμφωνία που αν δεχτείς μπορεί να πρέπει να υποστείς και τις
συνέπειές της…
Και έτσι
απογοητεύτηκες ακόμη περισσότερο. Τρόμαξες όταν χρειάστηκε να μαζέψεις τα
κομμάτια εκείνων που διέλυσαν οι μεγάλοι έρωτες και η ιδέα να παραδοθείς κι εσύ
σε μια κεραυνοβόλα έλξη και ένα σπινθηροβόλο βλέμμα φάνταζε πιο λάθος από ποτέ.
Και έτσι είτε από φόβο, είτε από εγωισμό, ατυχία, κακό συγχρονισμό , ή όλα αυτά
μαζί ο δικός σου μεγάλος έρωτας δεν έχει έρθει ακόμα. Και είναι εύκολο να
εκνευριστείς , να στεναχωρηθείς να τα παρατήσεις… για κάθε κακό παράδειγμα όμως
που συναντάς , καλώς ή κακώς κάπου εκεί τριγύρω βρίσκεται και μια τρανή
απόδειξη ότι ο έρωτας γεννήθηκε για τους ανθρώπους και όχι για τους
φανταστικούς χαρακτήρες των παιδικών σου βιβλίων. Για καθέναν που καταστράφηκε από
τον έρωτα υπάρχουν δέκα που σώθηκαν και αδυνατείς να τους αγνοήσεις.
Όσο δύσκολο
κι αν είναι λοιπόν δεν μπορείς να αφήσεις την ελπίδα σου να χαθεί… δεν μπορείς
να σταματήσεις να ψάχνεις την αγάπη και το ξέρεις. Μπορεί η υπομονή σου να
κλονίζεται , οι νύχτες να γίνονται μεγαλύτερες και οι μέρες πιο μοναχικές στο
βάθος όμως ξέρεις ότι αυτό δεν θα κρατήσει για πάντα και η βασανιστική αυτή
αναμονή δεν σου έκανε μόνο κακό.
Έκανε την
κρίση σου καλύτερη, την παρέα με τις σκέψεις σου πιο ευχάριστη και τις
προσδοκίες σου πιο ξεκάθαρες. Σε έκανε να ξέρεις τι θες και σε έμαθε και να το
κυνηγάς. Αλλά το σημαντικότερο είναι ότι σε έμαθε να είσαι ολόκληρος από μόνος
σου και να μην περιμένεις ένα άλλο μισό.
Περιμένεις
εκείνον ή εκείνη που θα σου χαρίσει και θα του χαρίσεις την ευτυχία χωρίς να
καταναλώσει την ψυχή και να διεκδικήσει το χαμόγελό σου. Και ξέρεις ότι μπορείς
να το καταφέρεις γιατί δεν φοβάσαι πια την μοναξιά σου. Ξέρεις ότι δεν θα είναι
για πάντα…
Γράφει , η Μαριαλένα Τσομπανάκη
