''Είναι εκείνοι που θα τους στείλεις μήνυμα τα ξημερώματα «κοιμάσαι;» και θα σε πάρουν αμέσως τηλέφωνο γιατί ξέρουν πως κάτι έχει συμβεί. Είναι εκείνοι που θα σε κάνουν γεμάτη αγκαλιά, από αυτές που δεν μπορείς να πάρεις ανάσα. Είναι εκείνοι που ακούνε τα νέα σου με προσοχή και ρωτούν να μάθουν κάθε λεπτομέρεια.''
Σε όλα τα σχολικά μας χρόνια ακούγαμε πως οι φίλοι μας πρέπει να είναι λίγοι και καλοί, πώς μια παρέα δέκα ατόμων δεν μπορεί να είναι δεμένη για καιρό, άλλοι θα φύγουν και άλλους θα τους διώξουμε εμείς. 'Όλα αυτά ακούγονταν ως υπερβολές στα αφτιά μας και πιστεύαμε ότι η δική μας παρέα είναι τόσο δεμένη που σίγουρα θα αποτελέσει εξαίρεση στον κανόνα που είχαν φτιάξει κάποιοι πληγωμένοι. Μεγαλώσαμε όμως και η διάψευση ήρθε με τον χειρότερο τρόπο και από εκεί που δεν το περιμέναμε. Πάθαμε και μάθαμε πως ο κανόνας ισχύει και εμείς δεν ήμασταν εξαίρεση αυτού. Πληγωθήκαμε, κλάψαμε και πάψαμε να πιστεύουμε. Χάθηκε η εμπιστοσύνη και βρίσκαμε αφορμές να αμφισβητήσουμε και όσους είχαν μείνει. Είχαμε τα μάτια μας κλειστά και νιώθαμε μόνοι. Κάναμε λάθη, έκαναν όμως και οι άλλοι, ένα βήμα πίσω εμείς δύο εκείνοι γιατί έτσι είναι οι άνθρωποι, δύσκολα δίνουν αν δεν πάρουν.
Πέρασε όμως ο καιρός και πλέον με μυαλό καθαρό βλέπουμε τα πράγματα αλλιώς. Πράγματι κάποιοι δεν είναι στη ζωή μας, άλλοι με δική τους επιλογή και άλλοι με δική μας. Ωστόσο οι υπόλοιποι είναι και θα συνεχίσουν για καιρό ακόμα. Δεν έχει σημασία αν τους βλέπουμε καθημερινά εκείνοι είναι εκεί να μας βοηθήσουν αν κάτι κακό συμβεί. Πάντα στο πλάι μας σε κάθε δυσκολία.
Δε μπορώ να σας πω αν είναι δυο, πέντε ή οκτώ ο καθένας από σας το ξέρει καλύτερα. Είναι εκείνοι που θα τους στείλεις μήνυμα τα ξημερώματα «κοιμάσαι;» και θα σε πάρουν αμέσως τηλέφωνο γιατί ξέρουν πως κάτι έχει συμβεί. Είναι εκείνοι που θα σε κάνουν γεμάτη αγκαλιά, από αυτές που δεν μπορείς να πάρεις ανάσα. Είναι εκείνοι που ακούνε τα νέα σου με προσοχή και ρωτούν να μάθουν κάθε λεπτομέρεια.
Δυστυχώς θα υπάρξουν και τσακωμοί, δε θα είναι λίγες οι φορές που θα τους πληγώσετε, αλλά ούτε και οι στιγμές που θα σας απογοητεύσουν. Εάν αγαπάτε όμως ο ένας τον άλλον όλα θα λυθούν, καμία παρεξήγηση δεν θα μπει ανάμεσά σας. Μια βόλτα και μια συζήτηση αρκεί για να θυμηθείτε γιατί είσαστε φίλοι.
Κατά καιρούς μπορεί να περάσουν ακόμα και εβδομάδες και να μην έχετε βρεθεί μα όταν συναντηθείτε θα είναι σαν να μην πέρασε ούτε μια μέρα από την τελευταία φορά. Θα γελάτε με μικροπράγματα και θα νιώθετε την απόλυτη ευτυχία. Τότε τίποτα δε θα έχει σημασία, όλα θα φαντάζουν πολύ μικρά μπροστά σε όσα έχετε ζήσει μαζί.
Να θυμάσαι πως οι φίλοι είναι σαν τα αστέρια, μπορεί να μη τα βλέπεις είναι όμως πάντα εκεί.
Γράφει, η 'Αννα Πάντο
