Και ενώ σε έναν ιδανικό κόσμο που όλοι θα κάναμε τσουλήθρες σε ουράνια τόξα παρέα με μονόκερους, η διαφορετικότητα θα λειτουργούσε μόνο ως μέσο για να σκεφτόμαστε πιο ανοιχτά και να πλουτίζουμε τη φαντασία και τις εμπειρίες μας, στη δική μας πραγματικότητα, συνήθως διαφορετικότητα σημαίνει σύγκρουση, και η σύγκρουση οδηγεί με σχεδόν μαθηματική ακρίβεια, στον γνωστό σε όλους τσακωμό.
Αα.. ο τσακωμός... ξεμάλλιασμα, ξεκατίνιασμα, τα σπάσαμε, τα τσουγκρίσαμε, τα χαλάσαμε... όποια έκφραση κι αν σου είναι πιο οικεία, ο τσακωμός είναι κάτι που έχεις βιώσει πριν ακόμη καταλάβεις καλά καλά τον ευατό σου. Τότε που τράβαγες τσιρίζοντας το παιχνίδι που ένα άλλο δίχρονο δεν ήθελε να μοιραστεί στον παιδότοπο ή κλώτσαγες με μανία το παπούτσι της μαμάς σου όταν δεν σε άφηνε να φας άλλη σοκολάτα, μέχρι το χωρισμό σου από μια μακρόχρονη σχέση και την άγρια διακοπή μιας βαθιάς φιλίας.
Οι άνθρωποι τσακώνονταν και θα τσακώνονται στον αιώνα τον άπαντα , όσο δυσάρεστο κι αν τους είναι , εξαιτίας αυτών των διαφορών που βρίσκονται ανάμεσά τους, ωστόσο όσο μεγαλώνουμε τα πράγματα γίνονται πολύ πιο περίπλοκα και τα συναισθήματα πολύ πιο σύνθετα. Και φυσικά όταν κάτι μας μπερδεύει και μας ταλαιπωρεί το λογικό είναι να ζητήσουμε τη σουμβουλή των γύρω μας. Εκεί είναι που έχεις ακούσει ή θα ακούσεις την περιβοήτη φράση/ απάντηση σε όλα : << Μην πέφτεις στο επίπεδό του... >>
Έλεος θα μου πεις... και όντως , έλεος... η φράση αυτή έχει πολυφορεθεί, πολυειπωθεί, και πολυχρησιμοποιηθεί τόσο πολύ που κάνει το πρόσωπό σου να σχηματίζει αυτήν έκφραση ξινίλας και αγανάκτησης σχεδόν αντανακλαστικά. Δεν ξέρω πιο από όλα είναι το χειρότερο, το ότι πλέον τη χρησιμοποιούμε ακόμη και σε περιπτώσεις, που το επίπεδο είναι στοιχείο αδύνατο να εντοπιστεί, ακόμη και με κυάλια, και στις δύο πλευρές ή το ότι όποιος τη χρησιμοποιεί ακούγεται σαν απόγονος της Δυναστείας , πάντως πλέον είναι μία από τις πιο αντιπαθητικές φράσεις που υπάρχουν.
Ωστόσο όσο και να σε απωθεί, αν το καλοσκεφτείς, κρύβει αρκετά μεγάλη δόση αλήθειας. << Μην πέφτεις στο επίπεδό του >> σημαίνει μην γίνεσαι ίδιος με εκείνον, μην κάνεις τα λάθη του, μη φέρεσαι όπως αυτός. Γιατί αν κάτι στη συμπεριφορά του άλλου μας θυμώνει , μας πληγώνει ή μας εξοργίζει και για να αντιδράσουμε και να του πάμε κόντρα κάνουμε σε εκείνον ακριβώς αυτό που έκανε σε εμάς, πρώτον η ευχαρίστιση που θα νιώσουμε θα είναι είτε προσωρινή, είτε ανύπαρκτη και δεύτερον θα συνεχίσει να μας πληγώνει μία συμπεριφορά την οποία πλέον θα έχουμε υιοθετήσει και οι ίδιοι. Επομένως όχι μόνο δεν θα απαλλαχθούμε από τα αρνητικά συναισθήματα που νιώθουμε για κάποιον αλλά πλέον θα νιώθουμε, αργά ή γρήγορα , τα συναισθήματα αυτά και απέναντι στον ίδιο μας τον ευατό.
Φυσικά, , μια μικρή δόση εκδικητικότηττας την έχουμε όλοι μέσα μας, όσο και αν το αρνούμαστε και η ιδέα του να δώσοουμε σε κάποιον μία γεύση από το δικό του δηλητήτριο είναι κάτι παραπάνω από δελεαστική... Και σαν να μην έφτανε αυτό, πάνω στον πειρασμό για εκδίκηση έρχεται να προστεθεί και ο φόβος της μη θυματοποίησης , ή αλλιως ο φόβος του << μη με πούνε και βλάκα... >> που κάνει τα πράγματα ακόμα χειρότερα. Είναι τόσο εκρηκτικός αυτός ο συνδυασμός που όλοι μας ή λίγο ή πολύ έχουμε πέσει στην παγίδα και αν και αυτό είναι απόλυτα φυσικό, το αποτέλεσμα δεν είναι και τόσο θετικό όταν το σκεφτόμαστε αφού ένα χρονικό διάσημα μας έχει χωρίσει από την έψαξη της στιγμής.
Η δική μου συμβουλή είναι η τεχνική της εξήγησης-απομάκρυνσης. Αν κάτι σε πληγώνει, πρώτα αναλογίσου το δικό σου μερίδιο ευθύνης και πολύ απλά πες ξεκάθαρα τι σε ενοχλεί. Αν τα λόγια σου δεν πιάσουν τόπο, τότε απομακρύνσου είτε κυριολεκτικά είτε συναισθηματικά. Κάποιος που σε πληγώνει δεν έχει ούτε θέση στη ζωή σου, ούτε δικαίωμα στην διαμόρφωση του χαρακτήρα και της συμπεριφοράς σου.
Να θυμάσαι να μην επηρεάζεσαι απο το " τι θα πουν οι άλλοι " ή το " θα με νομίζουν για χαζό " . Στο κάτω κάτω εσύ είσαι εκείνος που θα πρέπει να συμβιώνει κάθε μέρα με τον ευατό , τις πράξεις και τη συνείδησή σου, γι' αυτό μην << ρίχνεις το επίπεδό σου >> για κανέναν...
Γράφει , η Μαριαλένα Τσομπανάκη
