Μεγαλώνουμε, αλλάζουμε, μαζί με μας και οι γύρω μας. Άλλοι μένουν, άλλοι φεύγουν. Για άλλους κλαίμε, για άλλους όχι. Με κάποιους απομακρυνόμαστε γιατί δεν ταιριάζουν τα προγράμματα μας και με κάποιους τσακωνόμαστε. Τους πρώτους χαιρόμαστε να τους συναντάμε τυχαία στον δρόμο και με την πρώτη ευκαιρία κανονίζουμε να βγούμε, για τους δεύτερους αδιαφορούμε.

    Υπάρχουν όμως κάποιοι  που δεν επιλέξαμε, ούτε επέλεξαν να χαθούμε. Έτσι ήρθαν τα πράγματα, ίσως να το ήθελε η μοίρα. Δεν κανονίζουμε να πάμε για καφέ, δεν μας καλούν σπίτι τους για φαγητό, ούτε πάμε μαζί σινεμά. Ίσως και να μην τους βλέπουμε πια και αν τους δούμε θα είναι τυχαία στο σούπερ μάρκετ, στο περίπτερο ή μπορεί να περπατήσουμε κάποια μέρα πλάι πλάι.

   
     Αρχικά παγωνουμε, δεν είμαστε σίγουροι ότι είναι εκείνοι. Τους κοιτάμε λοιπόν καλύτερα έως ότου βεβαιωνόμαστε και τότε χαμογελάμε. Τους χαρίζουμε ένα πλατύ χαμόγελο και τους χαιρετάμε. Όλο αυτό βγαίνει από την ψυχή μας καθώς καμιά πικρία δεν υπάρχει μέσα μας για αυτούς τους ανθρώπους.

   Κι αν δεν έχεις καταλάβει σε ποιούς αναφέρομαι, μη βιαστείς να πεις πως εσύ δεν έχεις κανένα τέτοιο άτομο στη ζωή σου. Όλοι μας έχουμε, είναι οι γονείς του παλιού σου κολλητού, ο μικρός αδερφός της πρώην σου, η δασκάλα σου στη πέμπτη Δημοτικού, η νταντά σου όταν ήσουν πέντε, εκείνο το κορίτσι στο νηπιαγωγείο που ανταλλάξατε βραχιολακια φιλίας και άλλοι πολλοί.

     Παλιά τους έβλεπες συχνά, πήγαινες σπίτι τους, τρώγατε μαζί, παίζατε, γελούσατε. Τίποτα από αυτά δεν συμβαίνει πια γιατί ο κρίκος που σε συνέδεε μαζί τους έχει πάψει να υπάρχει στη ζωή σου.

     Τους χαμογελάς γλυκά και είναι σαν να μη πέρασε μια μέρα. Θυμάσαι ξαφνικά όλα εκείνα τα απογεύματα που παιζατε επιτραπέζια και τα γέλια που έκανε όταν κέρδιζε το ξανθό παιδάκι που στέκεται τώρα μπροστά σου. Δεν είναι όμως πια παιδί, έχει μεγαλώσει αρκετά και τα μάτια του λάμπουν που σε βλέπει μετά από τόσο καιρό.

    Και ενώ λέτε τα νέα σας και χαμογελάτε διακρίνεις και μια πίκρα στα μάτια τους. Αρχικά σκέφτεσαι πως τους έχεις λείψει, μετά αναρωτιέσαι τι μπορεί να έχει ακούσει για σένα από τον πρώην συνδετικό σας κρίκο. Μα δεν σε νοιάζει, εσύ συνεχίζεις να χαμογελάς. Το μυαλό σου πλημμυρίζει από εικόνες, γεύσεις και μυρωδιές. Μπορεί η κυρία Ελένη να στέκεται τώρα απέναντι σου γερασμένη με ρυτίδες και άσπρα μαλλιά αλλά εσύ θυμάσαι σα να ήταν χθες που σου είχε κάνει το τραπέζι. Το σπίτι ήταν ζεστό όπως πάντα, το τραπέζι έτοιμο και εσύ ανυπομονούσες να δοκιμάσεις το φαγητό της.

  Τα χρόνια περνάνε μα οι αναμνήσεις μένουν. Μπορεί να έχεις χαθεί με πολλούς μα οι στιγμές που πέρασες μαζί τους είναι ακόμα πολύ ζωντανές στο μυαλό σου. Ακόμα θυμάσαι την μικρή Ζωή να σε περιμένει τα απογεύματα  να την πάρεις αγκαλιά πριν πάει βόλτα με την γιαγιά, εκείνο το καλοκαίρι που είχες περάσει με τα ξαδέρφια του στην Κέρκυρα, τους τόσους καφέδες που ήπιατε και τις ταινίες που είδατε μαζί με τα αδέρφια σας, το πόσο σας αγαπούσαν οι παππούδες της, σου λείπει ακόμα και η γάτα της και πόσα ακόμα πράγματα που μόνο εσύ τα ξέρεις.

     Όταν τους συναντάς σε πιάνει μια νοσταλγία και στεναχωριέσαι, όταν όμως τους προσπερνάς γελάς ενθουσιασμένη/ος γιατί τώρα που τα θυμήθηκες είναι λες και τα ξανά έζησες. Υπάρχουν και άσχημες στιγμές που προσπαθούν να κάνουν την εμφάνιση τους αλλά εσύ δεν τις αφήνεις, γιατί μόλις αγκάλιασες κάποιον που είχες καιρό να δεις και αυτό σου φτάνει. Καθώς προχωράτε με αντίθετες κατευθύνσεις σκέφτεσαι πως δεν πειράζει γιατί έτσι είναι η ζωή, σου φέρνει στιγμές με ανθρώπους και όχι ανθρώπους. Την κατηγορούσες για καιρό πως σου έχει πάρει πολλούς που αγαπάς μα τώρα ξέρεις πως δεν είναι έτσι.

     Και όσο περνούν τα χρόνια τόσο περισσότερο το βλέπεις, η ευτυχία δεν είναι κάτι που έχεις ή όχι, είναι μια επιλογή. Ευτυχία είναι η επιλογή να ζεις έντονα την κάθε στιγμή και να θυμάσαι όλα τα καλά. Πλέον ξέρεις πως αν σταθείς σε αυτά που έχασες τότε θα χάσεις και την ευτυχία μαζί τους.

Γράφει, η Άννα Πάντο