Η ύπαρξη και η δράση μας στη Γη ορίζονται από
τους φυσικούς νόμους και πρωτίστως από το νόμο της βαρύτητας. Όλα τα σώματα που
βρίσκονται στην επιφάνεια της, έλκονται προς το κέντρο της, σε έναν καυτό
πυρήνα. Τι ισχύει όμως για τις ψυχές και το νου; Σε ποιους νόμους υπακούουν τα
πάθη; Έχουν άραγε και εκείνα μαγνητικά πεδία για να έλκουν και να έλκονται;
Από την στιγμή που
πετούν οι πρώτες πεταλούδες στο στομάχι μέχρι την στιγμή που αγγίζουμε την
αθανασία ενωμένοι σε μια επίγεια θεϊκή ύπαρξη, η βαρύτητα αποδυναμώνεται. Τα πέλματα
μας ξεκολλάνε αργά αργά από την γη και ο έρωτας γίνεται η κινητήριος δύναμη που
μας οδηγεί στα σύννεφα. Κι όμως, εκείνη την στιγμή που βάζουμε πλώρη για τον έβδομο ουρανό, το σώμα και ο νους μας
έλκονται ισχυρά από ένα άλλο σώμα και μια άλλη ψυχή μου μας τραβούν απεγνωσμένα
σε μια κόλαση, σε ένα καυτό πυρήνα που ταυτόχρονα είναι ότι καλύτερο έχουμε
γνωρίσει.
Για τον καθένα υπάρχει ένας άνθρωπος στον οποίο δεν μπορεί
να αντισταθεί. Είτε είναι ο πρώτος έρωτας, ένα απωθημένο, ένας εραστής «μερικής
απασχόλησης» ή μια μακροχρόνια σχέση, υπάρχει ένας άνθρωπος πάνω στη γη που κλονίζει
τις άμυνες μας και μας ωθεί να πολεμήσουμε κάθε προσωπικό φόβο.
Αυτό που μας έλκει σε αυτούς τους ανθρώπους είναι μια επικοινωνία
ψυχών, μυαλών αλλά και εύφλεκτων σαρκών. Αυτή η επικοινωνία ξεκίνησε όταν αυτός
ο άνθρωπος-μαγνήτης άγγιξε τόσο αληθινά την καρδιά μας και τόσο δυνατά το σώμα
μας που νιώσαμε ένα πρωτόγνωρο δέος , αφού ούτε εμείς δεν ξέραμε τις μυστικές ανάγκες
της ψυχής μας. Εκείνη την ύστατη στιγμή που τα βλέμματα διασταυρώνονται, τα
σώματα μετατρέπονται σε γυάλινα περιβλήματα, που επιτρέπουν στη ματιά και την
ψυχή να ανακαλύψουν χαρίσματα και αδυναμίες, την ίδια στιγμή που κι εμείς
αφήνουμε τις δικές μας αδυναμίες « εκτεθειμένες» στα μάτια κάποιου άλλου.
Ωστόσο υπάρχουν στιγμές που η προδοσία, ο πόνος και η αδιαφορία
γεμίζουν την σκέψη με όλα εκείνα τα «γιατί». Γιατί αφήσαμε έναν άνθρωπο να εισβάλει
στα τείχη προστασίας που τόσο περίτεχνα είχαμε υψώσει γύρω από την καρδιά μας;
O λόγος
που ένας άνθρωπος λειτουργεί ως καταλύτης στη ζωή μας είναι ένας, η χημεία. Μια
δύναμη ισάξια της βαρύτητας, μια νομοτέλεια και αυτή. Αν ανατρέξουμε στο παρελθόν,
στις μπερδεμένες σκέψεις μας, θα βρούμε εκείνη την στιγμή που νιώσαμε την απόλυτη
ηδονή, σωματική και εγκεφαλική με έναν άνθρωπο που μας σημάδεψε και ξεχώρισε
στο τρένο της ζωής μας. Ήταν εκείνα τα πρώτα
βλέμματα που κατέστησαν φτηνές και περιττές τις λέξεις και που έδωσαν λίγο παραπάνω
νόημα στην ύπαρξη μας. Έτσι όταν βλέπουμε ένα μήνυμα, ένα χαμόγελο ή το αυτοκίνητο
του να μας περιμένει στην είσοδο το πρόσωπο και η καρδιά μας γεμίζουν φως. Σε
κάθε συνάντηση και οι δυο ξέρουμε πως αυτό που μας ενώνει είναι μοναδικό και καταστροφικό
ταυτόχρονα.
Τέλος,
μια συμβουλή σε εκείνους που έχουν δίπλα τους αυτόν τον ξεχωριστό άνθρωπο: παραδοθείτε του ολοκληρωτικά και ανελέητα σαν
να ήταν ένα κρυφό απωθημένο σας. Όσο για τους υπόλοιπους, παραδοθείτε και εσείς
αδέλφια! Χαμογελάστε, κλάψτε μοιραστείτε μια στιγμή μαζί του και πείτε του ότι
σας έλειψε. Αν δεν τον έχετε βρει ακόμη, δέστε τα κορδόνια σας γερά βγείτε
στους δρόμους και ψάξτε τον σε κάθε βήμα. Όμως πριν τα κάνουμε όλα αυτά ας βεβαιωθούμε,
όσο γίνεται, ότι το σώμα μας και η ψυχή μας δεν διαβρώνονται
και δεν υποτιμούνται στα χέρια κανενός.
Επιμέλεια : Μαριαλένα Τσομπανάκη
