Στην καθημερινότητά μας πολλές φορές μπορεί να αλλάξουν τα σχέδιά μας με τρόπο τέτοιο που ο, τι και να κάνουμε να μη μπορούμε να φτάσουμε στην εκπλήρωση του αρχικού μας σχεδίου. Όποια λύση κι αν βρούμε προκύπτει κι άλλο εμπόδιο σαν να «συνωμοτεί το σύμπαν εναντίον μας». «Δε θα μπορέσω τελικά να τα καταφέρω» λέμε και το αφήνουμε για μια άλλη στιγμή.
Αν όμως δεν ήταν το σύμπαν που συνωμοτεί αλλά ένας σκηνοθέτης; Αν κάποιος είχε αποφασίσει να μεταδίδει την ζωή σου εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο; Πόσο τρομαχτικό θα ήταν να ανακαλύψεις κάτι τέτοιο; Μόνο σε ταινία θα μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο σκέφτεσαι, καθώς είναι σενάριο επιστημονικής φαντασίας και έχεις δίκιο.
Ο Άντριου Νίκολ έγραψε ένα θρίλερ επιστημονικής φαντασίας με την ιστορία του να εκτυλίσσεται στη Νέα Υόρκη και στη συνέχεια με κάποιες αλλαγές δημιούργησε μια δραματική κωμωδία η οποία βγήκε στις κινηματογραφικές αίθουσες το 1998 σε σκηνοθεσία Πίτερ Γουίαρ και παραγωγή Paramount Pictures.
Σχετικά με την υπόθεση δεν θα σας πω πολλά παρά μόνο τα βασικά. Ο πρωταγωνιστής ονομάζεται Τρούμαν Μπέρμπανκ ( Jim Carrey ). Ο Τρούμαν ζει σχετικά ήρεμα για 30 χρόνια σε μια μικρή πόλη η οποία ονομάζεται Σιχέιβεν. Μια μέρα όμως ακούει μια περίεργη συζήτηση στο ραδιόφωνο και καταλαβαίνει πως κάποιος τον παρακολουθεί. Με τον καιρό καταλαβαίνει πως κάτι περίεργο συμβαίνει καθώς ακόμα και οι πιο κοντινοί του άνθρωποι σε διάφορες παγίδες που τους στήνει αντιδρούν μη φυσιολογικά.
Η ταινία «Ζωντανή Μετάδοση: The Truman Show» κατάφερε να κερδίσει 3 υποψηφιότητες για Oscar, 6 υποψηφιότητες και 3 νίκες για χρυσή σφαίρα καθώς επίσης 7 υποψηφιότητες και 3 νίκες για BAFTA. Ήταν μια ταινία με προϋπολογισμό 60.000.000 δολάρια και έκανε συνολικές εισπράξεις στο αμερικανικό box office περίπου 125,6 εκατομμύρια και στον υπόλοιπο κόσμο 138,5 εκατομμύρια δολάρια. Παγκοσμίως απέφερε 264,1 εκατομμύρια δολάρια και ήταν η 11η μεγαλύτερη εισπρακτική επιτυχία για το 1998 παγκοσμίως.
Πέρα από τα βραβεία που κατάφερε να διεκδικήσει και τα χρήματα που έχει κερδίσει όλα αυτά τα χρόνια, έχει λάβει και τον τίτλο καλύτερης ταινίας των 90's και συνεχίζει να εντυπωσιάζει ακόμα και σήμερα με το διαχρονικό της σενάριο. Μέσα σε 103' καταφέρνει να προβληματίσει αρκετά τους θεατές.
«Παρακολουθούν και την δική μου ζωη;» «Υπάρχουν άνθρωποι που ελέγχουν και καθοδηγούν τις επιλογές μου;» «Ποιες θα ήταν οι συνέπειες αν οι άνθρωποι δεν δρούσαν με δική τους πρωτοβουλία;». Όλα αυτά περνούν από το μυαλό τους και αρχίζουν να σκέφτονται πόσο απάνθρωπο θα ήταν εάν στον πραγματικό κόσμο κάποιος αποφάσιζε να κλείσει σε μια τεράστια σκηνή ένα μωρό και σχεδίαζε κάθε μέρα της ζωή του.
Κι αν όσα συμβαίνουν είναι προσχεδιασμένα κατά πόσο ένας άνθρωπος μπορεί να είναι ο εαυτός του; Πόσο εύκολο είναι να τα παρατήσεις όλα και να κυνηγήσεις την αλήθεια ανοίγοντας μια πόρτα ενώ δεν ξέρεις που οδηγεί; Γινόμαστε ή γενιώμαστε; Ο Τρούμαν έρχεται αντιμέτωπος με όλες αυτές τις ερωτήσεις, ακόμα κι όταν δε το γνωρίζει και καταφέρνει να απαντήσει στις περισσότερες.
Αγαπημένη μου σκηνή είναι η τελευταία, καθώς ο τηλεοπτικός σκηνοθέτης μιλάει απευθείας στον Τρούμαν και προσπαθεί να τον πείσει να μείνει, λέγοντάς του ότι δεν υπάρχει περισσότερη αλήθεια στον πραγματικό κόσμο απ' ό,τι στον δικό του τον τεχνητό. Η απόφαση και τα λόγια του είναι το πιο ωραίο μήνυμα με το οποίο θα μπορούσε να τελειώσει η ταινία, γι'αυτό τον λόγο σας την προτείνω ανεπιφύλακτα και εύχομαι να την απολαύσετε όσο και εγώ.
Γράφει η Άννα Πάντο
