Τα παιδιά, θα έλεγε κανείς ελπίζουν στην ευτυχία, επειδή έχουν άγνοια κινδύνου σε έναν επικίνδυνο κόσμο, εφόσον δεν έχουν βιώσει την αποτυχία και την απόρριψη στον έρωτα, την εργασία, τα οικονομικά. Άραγε σκέφτηκε κανείς πως για την ευτυχία των παιδιών- και συνάμα των εαυτών μας ως παιδιά – δεν ευθύνεται η άγνοια αλλά η γνώση της μετουσίωσης του πόνου σε δύναμη; Η αξιοζήλευτη, παιδική αυθεντικότητα πηγάζει από την αναγνώριση των αξιών, βλέπε αγάπη, φιλία, συγχώρεση , στον απόλυτο βαθμό. Για τα παιδιά η αγάπη είναι συνώνυμη με την γονική αγάπη, η φιλία με την συντροφικότητα και η συγχώρεση δεν περνά από δεκάδες φίλτρα εγωισμού. Τελικά ξεκινάμε όλοι τις ζωές μας τόσο αληθινά.. μετά τι συμβαίνει;
Φυσικά, δεν μπορούμε να κατηγορούμε την ενήλικη ζωή μας, πόσο μάλλον όταν το πέρασμα του χρόνου είναι αναπόφευκτο. Ως ενήλικες βιώνουμε την ελευθερία των επιλογών. Ζούμε ανεξάρτητα μακριά από την οικογενειακή σιγουριά, αναπτύσσουμε την προσωπικότητα μας, μορφωνόμαστε και ικανοποιούμε τις κλίσεις και τα ταλέντα μας. Ωστόσο, για κάθε πολύτιμη εμπειρία που αποκομούμε ως μέλη του κοινωνικού συνόλου και ως κυρίαρχοι της προσωπικής ζωής μας , εγκαταλείπουμε μέρος της παιδικότητας μας για να κατευθυνθούμε προς την ωριμότητα.
Η ωριμότητα: άυλο αγαθό που προέρχεται μετά από πολυετή εμπειρία στο χώρο της ζωής. Υπόσχεται γρήγορη επίλυση διλλημάτων και αποφυγή πάσης φύσεως μπλεξίματος. Αν και ακούγεται πολύ καλό για να είναι αληθινό, όλοι θα θέλαμε να χρηστούμε ώριμοι και έμπειροι.
Υπάρχουν όμως φορές που στο χάος των ώριμων ανθρώπων θα ξεχωρίσουν μερικά παιδιά –ε ενήλικες εννοούσα– που καλούν το μικρό πλάσμα μέσα τους να εμφανιστεί και να τους απελευθερώσει από τον καθωσπρεπισμό. Είναι εκείνοι που θα εκφραστούν αυθόρμητα και περιχαρείς και μετά βλέποντας την αντίδραση των γύρων τους θα πουν «δεν έπρεπε να το πω αυτό ε;». Είναι εκείνοι που δεν βλέπουν τον εαυτό τους μέσα στα κοινωνικά « πρέπει» όχι γιατί θέλουν να ξεχωρίσουν, αλλά γιατί θεωρούν πως το αληθινό πηγάζει από την ψυχή και εκείνη συχνά δεν υπακούει σε εγχειρίδια ωριμότητας. Αν και μπορεί να μοιάζει πως παρεκκλίνουν από το προσδοκώμενο, ας τους αναγνωρίσουμε πως αντιτίθενται σε μια κοινωνία συμμετρικά φτιαγμένη που μας υπενθυμίζει πως μόνο το προσωπείο του ώριμου είναι αποδεκτό, αφού η παιδική μας ηλικία έληξε. Όμως πολλές φορές οι προσωπικές μας ανάγκες δεν συμβαδίζουν με τις κοινωνικές προσδοκίες.
Βέβαια, δεν είναι υποχρεωτικό να συμφωνούμε με τις επιλογές όλων , ούτε κ αυτοί με τις δικές μας. Ας προσπαθήσουμε όμως να καταλάβουμε και μέσα από αυτούς να ενθαρρύνουμε και εμείς την παιδική πλευρά του εαυτού μας. Ας τους επικροτήσουμε για την επιλογή να μην σκοτώσουν το παιδί μέσα τους και εκείνοι ίσως μας βοηθήσουν να βρούμε το δικό μας. Αναμφισβήτητα, η καθημερινότητα μας έχει ανάγκη από αληθινά και φωτεινά χαμογέλα, σαν τα παιδικά.
Γράφει η Έφη Τούκα
Επιμέλεια: Άννα Πάντο
