Όλοι στη ζωή μας έχουμε δει άστεγο να παρακαλάει για ένα ευρώ, ανθρώπους να κοιμούνται σε παγκάκια, ανθρώπους να περπατούν μόνοι και να παραμιλούν ή να κλαίνε, παιδιά στα φανάρια να πουλούν χαρτομάντιλα. Όλοι είχαμε έναν συμμαθητή στο σχολείο που καθόταν μόνος του και αργότερα στη δουλειά έναν λιγομίλητο συνάδελφο για τον οποίο γνωρίζαμε ελάχιστα πράγματα. Παραδέξου το.. Και εσύ έχεις έρθει αντιμέτωπος με κάτι από αυτά. Τι έκανες τότε; Φαντάζομαι τίποτα. Γύρισες το κεφάλι από την άλλη γιατί σε στεναχωρούσε η εικόνα… ελπίζω να μην κορόιδεψες και εσύ εκείνο το παιδί και να μην γέλασες με τον αντικοινωνικό συνάδελφό σου.

     Να φανταστώ δεν έκανες τίποτα για αυτά που είδες. Προσπάθησες να τα ξεχάσεις. Σαν να μη τα είδες ποτέ. Όμως ξέρεις τι; Δάκρυσες με την ταινία που είχε θέμα την παιδική εργασία και θύμωσες με το άρθρο για την αύξηση της ανεργίας και των αστέγων. Τις επόμενες μέρες συζήτησες για αυτά με τους φίλους σου. Αλλά μόνο αυτό, δεν έκανες τίποτα άλλο. Έγραψες και εσύ για τις επιθέσεις στην Αγγλία, Ρωσία, Συρία; Σχολίασες κάτω από άρθρα για το ISIS; Λογικά θα πάτησες και εσύ ''έλεος'' και ''λυπάμαι'' σε βίντεο με θέμα κοινωνικά πειράματα. Όμως γιατί αντιδράς μόνο μέσω των Μ.Μ.Ε.;

     Διαβάζω συνεχώς τις δημοσιεύσεις σου με θέμα την ανεργία, αλλά δεν σε έχω δει ποτέ να πηγαίνεις μια κουβέρτα ή λίγο φαγητό στον άστεγο της γειτονιάς σου. Διαβάζω συνεχώς τις δημοσιεύσεις σου με θέμα το bullying, αλλά δεν σε έχω δει ποτέ να σταματάς τους «μάγκες» του σχολείου σου όταν χτυπάνε εκείνο το λεπτοκαμωμένο αγόρι ή όταν βρίζουν και μιλάνε χυδαία στην κοπέλα που είναι από άλλη χώρα. Γιατί;

     Η ζωή δεν είναι στο διαδίκτυο, δεν είναι στις ταινίες ούτε στα άρθρα. Η ζωή είναι εκεί έξω! Τα προβλήματα είναι παντού γύρω σου, δεν είναι μόνο αυτά που ακούς στην τηλεόραση και διαβάζεις στην εφημερίδα. Μα πάνω από όλα δεν αντιμετωπίζονται με εσένα πίσω από μια οθόνη. Όσοι και να διαβάσουν αυτά που γράφεις δεν θα καταφέρεις πολλά. Λίγοι θα σκεφτούν αυτά που γράφεις και θα ευαισθητοποιηθούν. Οι περισσότεροι θα «προβληματιστούν» για μια στιγμή, θα κάνουν like για να δείξουν πως συμφωνούν και θα συνεχίσουν να διαβάζουν τις δημοσιεύσεις που υπάρχουν στην αρχική τους σελίδα. Όμως, γιατί όλα αυτά;

     Δυστυχώς, στις μέρες μας λίγοι είναι εκείνοι που βλέπουν με τα μάτια της καρδιάς και αγαπούν αληθινά. Οι περισσότεροι νοιάζονται μόνο όταν έχει γίνει το κακό, τότε  φωνάζουν και διαμαρτύρονται… και μετά από μια εβδομάδα το ξεχνούν και συνεχίζουν την ζωή τους χωρίς να ενδιαφέρονται και πολύ για το τι κάνει ο διπλανό τους.

     Αγαπάνε... Αγαπάς.. Αγαπάμε επιφανειακά τον συνάνθρωπό μας. Όμως, δεν θέλω να πεθάνω για να με αγαπήσεις. Δεν θέλω να γίνω "κάποιος" για να με αγαπήσεις. Θέλω να το κάνεις τώρα. Τώρα που σου μοιάζω αδύναμος. Τώρα που νομίζεις πως δεν με ξέρεις. Απλά τώρα.. Και εσύ το ίδιο δεν θες;

     Κάνε την αρχή για ένα καλύτερο μέλλον. Ξεκίνα με ένα ζεστό χαμόγελο και με μια γλυκιά καλημέρα. Δεν κοστίζουν τίποτα μα έχουν μεγάλη αξία. Άσε τις διαμαρτυρίες που κάνεις μέσω των Μ.Μ.Ε και βγες έξω, στον πραγματικό κόσμο, να παλέψεις για τα νοσηρά φαινόμενα της εποχής μας.

     Να μη ξεχνάς ποτέ πως το νόημα της ζωής δεν υπάρχει στις γεμάτες τσέπες, αλλά στις γεμάτες καρδιές. Το νόημα της ζωής είναι η ευτυχία και σε αυτή σε οδηγεί μόνο η αγάπη. Δεν το βλέπεις, δεν το ακούς, δεν το αγγίζεις και ούτε το γεύεσαι, παρά μόνο το αισθάνεσαι. Δεν είναι δύσκολο να το βρεις, υπάρχει σε απλά, καθημερινά πράγματα. Υπάρχει στην ανθρωπιά.

Γράφει η Άννα Πάντο