Μπορεί τώρα η φράση, να σου ακούγεται κάπως περίεργα, θυμήσου όμως ότι δεν ήταν πάντα έτσι. Πριν η σύγχρονη κοινωνία και κουλτούρα σε στριμώξουν στα κουτάκια τους και σου ορίσουν τι θεωρείται <<κουλ>> και τι όχι, η λέξη χωριό ηχούσε στα παιδικά σου αφτιά σχεδόν σαν μαγική. Αλλά από την άλλη... όλα δεν ακούγονταν πιο συναρπαστικά τότε ;
Ως χωριό, φυσικά μπορούσαμε να ορίσουμε σχεδόν οποιαδήποτε περιοχή περνούσαμε καλά, εντελώς ανεξάρτητα από τα γεωγραφικά ή δημογραφικά χαρακτηριστικά της. Ακόμη πιο συγκεκριμένα : χωριό = εκεί που πάμε όταν τελειώνει το σχολείο και γίνονται περισσότερο τα χατίρια μας (συνήθως από τον παππού και τη γιαγιά ). Αυτός ο ορισμός μας έφτανε και μας περίσσευε. Αργότερα προσπάθησαν να μας τον χαλάσουν με δύσκολες λέξεις όπως εξοχικό, επαρχεία, κωμόπολη, παραθαλάσσια ή ορεινή περιοχή, τόπος καταγωγής, παραθεριστική κατοικεία, και άλλα τέτοια σπαστικά αλλά φυσικά και τα αγνοούσαμε όλα αυτά επιδεικτικά. Συνεννούμασταν μεταξύ μας κι αυτό ήταν που είχε σημασία. Το χωριό μας μπορεί να ήταν από την Θεσσαλονίκη μέχρι τη Μακρυνίτσα χωρίς να μας απασχολεί αν ήταν όντως χωριό ή όχι.
Οι μέρες λοιπόν που περνούσαμε στο οποιοδήποτε χωριό μας ήταν για μας ανεκτίμητες. Ήταν η ανταμοιβή μας μετά από μια χρονιά γεμάτη σχολείο , διάβασμα πρόγραμμα κι άλλα τέτοια << δεινά >> της παιδικής μας ηλικίας και ουαί κι αλίμονο αν μας έλεγαν ότι για κάποιο λόγο δεν θα μπορούσαμε να πάμε ή θα έπρεπε να κάτσουμε λιγότερες μέρες. Κι αυτό γιατί στο χωριό όλα ήταν καλύτερα. Οι άνθρωποι ήταν πιο χαμογελαστοί, κανείς δεν βιαζόταν να προλάβει το οτιδήποτε, κανείς δεν μας μιλούσε απότομα και κανείς δεν θύμωνε εύκολα. Κι ακόμη κι αν έστω κάποιος το έκανε περισσότερο αστείος μας φαινόταν, σαν να ήταν ο << κακός >> χαρακτήρας ενός κόμικ παρά μας τρόμαζε.
Τα σπίτια ήταν πιο όμορφα, γεμάτα χρώμα, με μικρούς ή μεγάλους κήπους πνιγμένους στο πράσινο και τα λουλούδια, κι ακόμη κι αν μας φώναζαν όταν τα κόβαμε ή τα τσαλαπατούσαμε παίζοντας κυνηγητό ή μαθαίνοντας ποδήλατο εμείς τα προτιμούσαμε από τα γκρίζα κουτιά της πόλης, με όλες τους τις τηλεοράσεις και όλους τους τους υπολογιστές. Και να μην ξεχνάμε και τα ζώα, γιατί αν ήσουν τυχερός και το χωριό σου ήταν όντως χωριό τότε στις αυλές μπορούσες να βρεις από σκύλους και γάτες μέχρι κότες, πρόβατα ακόμη και το πιο φαντασμαγορικό όλων, το άλογο. Κι έτσι ικανοποιούσες έστω και για λίγο τη λαχτάρα σου να έχεις ένα κατοικίδιο, ακόμη κι αν έκλαιγες διπλά όταν έφευγες και δεν σε άφηναν να πάρεις μαζί τη γάτα του γείτονα ( αφού άλλωστε εσένα συμπαθούσε περισσότερο και ήταν άδικο ) . Αν όχι τότε έλεγες στους συμμαθητές σου ότι το χωριό σου << δεν ήταν τέτοιο χωριό >> κι εκείνοι καταλάβαιναν.
Μεγάλο κεφάλαιο ήταν φυσικά και οι παρέες του χωριού και αυτό σε συντρόφευε από την παιδική μέχρι την εφιβική σου ηλικία και ίσως και ακόμη παραπέρα. Πριν χρησιμποποιήσουμε ή ακούσουμε την περιβόητη φράση : << έχω αγόρι/ κορίτσι αλλά δεν τον/την ξέρεις, είναι από το χωριό >> η παιδική παρέα του χωριού ήταν από τα πιο σημαντικά κομμάτια των διακοπών μας. Ήταν οι φίλοι με τους οποίους διασκεδάζαμε περισότερο, κι αυτό γιατί δεν μας ένωναν κοινά σχολικά προγράμματα ή δραστηριότητες αλλά μόνο η ακόρεστη επιθυμία για γέλιο και παιχνίδι. Επίσης εμείς ως << πρωτευουσιάνοι >> που επιστρέφαμε στην παρέα κάθε χρόνο και πιο αλλαγμένοι, και γεμάτοι ιστορίες, που διηγούμασταν όπως εμείς θέλαμε, συχνά συγκεντρώναμε το ενδιαφέρον και την προσοχή λίγο περισσότερο, κι αυτό το απολαμβάναμε όσο τίποτα.
Ανάλογες ιστορίες διηγούμασταν και στους συμμαθητές μας, όταν ερχόταν η τραγική στιγμή που οι διακοπές τελείωναν, για το πόσο συναρπαστικά περάσαμε, τι είδαμε , τι παίξαμε, ποιους γνωρίσαμε κι αν κάποιος δύστυχος μας έλεγε ότι πέρασε τις διακοπές του στην πόλη γιατί δεν είχε χωριό τον κοιτούσαμε σαν να είχε πέσει από το διάστημα και σκεφτόμασταν ότι μάλλον ήταν << το πιο άτυχο παιδί στον κόσμο >> . Με το ακριβώς αντίθετο βλέμμα κοιτούσαμε και κάποια παιδιά από το χωριό που μας έλεγαν ότι πήγαιναν εκεί σχολείο και έτσι έμεναν στο χωριό ολόκληρη τη χρονιά. Μα πώς γινόταν να είναι κάποιος τόοοσο τυχερός ;!!!
Κι ύστερα μεγαλώσαμε κι αρχίσαμε να θέλουμε και να ψάχνουμε περισσότερα. Άλλοι το βαρεθήκαμε το χωριό μας, άλλοι όχι. Αρχίσαμε να κάνουμε διακοπές και σε άλλα μέρη, να γνωρίζουμε κι άλλους ανθρώπους, ακόμη και να κρύβουμε ότι είμαστε από χωριό. Γιατί τα χρόνια σκούπισαν κάπως τη χρυσόσκονη που το περιέβαλλε και αρχίσαμε να βλέπουμε και πράγματα όχι και τόσο μαγικά, που αγνοούσαμε ως παιδιά. Έρχεται όμως η στιγμή που ακόμη και τα ενήλικα μάτια σου θα ξαναδούν τη απίστευτη τύχη που είχες ως παιδί. Γιατί θα συνειδητοποιήσεις ότι έχεις άπειρες, πολύχρωμες και ξέγνοιαστες αναμνήσεις που σε έκαναν άνθρωπο πιο γεμάτο και πιο χαρούμενο, άνθρωπο που ίσως ξέρει κάπως καλύτερα να εκτιμάει και να χαίρεται με την ομορφιά της ζωής οπουδήποτε κι αν αυτή βρίσκεται.
Γιατί είναι πολύ μεγάλη τύχη να είσαι από χωριό ...
Γράφει, η Μαριαλένα Τσομπανάκη
