Ναι... δυστυχώς είναι αλήθεια. Όσο
και αν σε εκνευρίζει, όσο κι αν σε καταθλίβει, όσο κι αν θέλεις να καλύψεις τα
αφτιά με τα χέρια σου και φωνάξεις πεισματάρικα << Είναι ακόμα
Αύγουστος!! Λαλαλαλαλα >> , η πραγματικότητα σε έχει προφτάσει. Το
καλοκαιράκι μας αφήνει χρόνους... ήδη διανύουμε την τελευταία εβδομάδα του, οι
παραλίες σιγά σιγά αδειάζουν, οι πόλεις νωχελικά γεμίζουν, η γκρίνια αρχίζει να
φουντώνει και μπορούμε πλέον με σιγουριά να πούμε ότι... (ταν ταν τααααν ) :
WINTER IS COMING...
Όχι εντάξει, ας μην γινόμαστε μελοδραματικοί. Αργούν ακόμη τα κρύα, τα πουλόβερ, οι μπότες και οι ζεστοί καφέδες, στο κάτω κάτω μεσολαβεί και ένα ολόκληρο, τρίμηνο και, τουλάχιστον στην αρχή, αρκετά ζεστό φθινόπωρο,αλλά όπως και να το κάνεις περνάει ο καιρός βρε αδερφέ...
Το αστείο της όλης υπόθεσης είναι το πώς
όλοι λίγο πολύ, παρά τις διαφορές μας, έχουμε μια κοινή αντιμετώπιση στο
επερχόμενο φθινόπωρο. Γιατί η αλήθεια είναι ότι όσο και να μισείς τη ζέστη και
τον καύσωνα ( να ξέρεις είμαι μαζί σου σε αυτό) , όσο και να σε τσαντίζει
η μάχη της ξαπλώστρας, το αδιάκοπο τάκα τούκα της ρακέτας, ο συνωστισμός
στα beach bar , και τα άπειρα, αθάνατα και ανελέητα κουνούπια, όλοι, μα όλοι το
αγαπάμε το καλοκαίρι. Και το τέλος του, το αντιμετωπίζουμε σαν ένα μικρό, αστείο
πένθος. Τι εννοώ ;
Αρχικά μπαίνουμε στο πρώτο γνωστό και μη εξαιρετέο
στάδιο της άρνησης. Δεν θέλουμε με τίποτα να δεχτούμε ότι οι μέρες μας στην
παραλία είναι παρελθόν, αρνούμαστε πεισματικά να ξεκινήσουμε οποιαδήποτε
συζήτηση ή έστω σκέψη για την επερχόμενη χρονιά και αλλάζουμε με ταχύτητα
αστραπής οποιαδήποτε τηλεοπτική/ραδιοφωνική διαφήμιση αφορά σχολικά είδη,
πανεπιστήμια ή οτιδήποτε παρόμοιο,τολμήσει να βρεθεί στο δρόμο μας. Μα από
τώρα ;! ( κι ας είναι 31 Αυγούστου ξέρω γω... ) Στη συνέχεια περνάμε
στο στάδιο του θυμού. Κοινώς γνωστό και ως το στάδιο της γκρίνιας. Μας τη σπάνε
όλα, και όταν λέω όλα εννοώ ΌΛΑ. Μας εκνευρίζει το << καλό χειμώνα !
>> που ακούμε παντού, μας εκνευρίζει η πόλη που αναγκαστήκαμε να
γυρίσουμε, τα μαθήματα που πρέπει να διαβάσουμε, το πρόγραμμα στο οποίο πρέπει
να μπούμε, το πρωινό ξύπνημα, οι άνθρωποι που συναναστρεφόμαστε , ο αέρας που
αναπνέουμε, όλα. Κυριολεκτικά, όλα.
Και αφού έχουμε εκνευριστεί επαρκώς και έχουμε
εκνευρίσει ότι περπατάει και αναπνέει, περνάμε στο ωραιότατο στάδιο της
διαπραγμάτευσης, γιατί πάνω από όλα είμαστε και διπλωμάτες.
Αρχίζουμε λοιπόν τα χαριτωμένα: << Ντάξει μωρέ... δεν χάθηκε ο κόσμος, θα πάω
διακοπές το Σεπτέμβρη, θα μου έρθει και πιο φτηνά! >> , << Έλα
μωρέ! Οι ζέστες θα κρατήσουν πολύ ακόμα, θα κάνω μπάνια μέχρι τον Οκτώβρη, μη
σου πω θα γίνω και χειμερινός κολυμβητής >> , << Σιγά μωρέ... μέχρι
να αρχίσει το σχολείο/ σχολή είναι καλοκαίρι! >> Και φυσικά αφού
τελειώσει η απεριόριστη αυτή μπουρδολογία που δεν ωφελεί κανέναν, επερχόμαστε
στο γνωστό στάδιο της κατάθλιψης. Σέρνουμε τα πόδια μας στις υποχρεώσεις μας,
υιοθετούμε μόνιμο και χαρακτηριστικό κατσούφιασμα, και διακατεχόμαστε από μια
απεριόριστη έλλειψη διάθεσης και ενέργειας για το οτιδήποτε ( να μην ξεχνάμε
και τη γκρίνια, γιατί αυτή δεν φεύγει ποτέ) .
Και αφού λοιπόν αγαπημένοι μου
διαπραγματευτούμε με τον τρόπο αυτό την τραγική απώλεια του
καλοκαιριού, έρχεται επιτέλους και η πολυπόθητη αποδοχή. Γιατί στο κάτω κάτω
της γραφής ένα καλοκαίρι ήταν και αυτό, πέρασε και θα ξανάρθει όπως πολλά
προηγούμενα και πολλά μα πολλά επόμενα. Βγες λοιπόν από τις μαύρες σου και
χαμογέλα. Προσπάθησε να εκμεταλλευτείς όσο το δυνατόν καλύτερα τις λιγοστές
καλοκαιρινές μέρες που απέμειναν και καλοσόρισε το φθινόπωρο που έρχεται με
θετική ματιά.
Εμείς εδώ στο afternoon smiles το αγαπάμε το
παραμελημένο και αδικημένο φθινόπωρο και θα είμαστε εδώ για να σου κρατήσουμε
συντροφιά τόσο τα φθινοπωρινά όσο και τα χειμερινά απογεύματά σου.
Άντε βρε, και καλό χειμώνα !
Γράφει, η Μαριαλένα Τσομπανάκη
