Τα social media, βασίζονταν πάντα στην αυτοπροβολή, την ανάγκη μας για επιβεβαίωση και ικανοποίηση της ματαιοδοξίας μας και όλοι το ξέρουμε αυτό κατά βάθος. Υπήρξε όμως μια περίοδος και θέλω να πιστεύω όχι μόνο στον δικό μου φανταστικό κόσμο, που το facebook, το instagram και όλα τα συναφή ήταν ένα ευχάριστο μέρος να περνάς την ώρα σου. Ωραιοποιημένο, ελαφρώς επιφανειακό και ψεύτικο μέρος, αλλά ευχάριστο. Πλέον... τα πράγματα έχουν αλλάξει, και σύμφωνα με την τάση της εποχής, δυστυχώς έχουν αλλάξει προς το χειρότερο.
Τα αρνητικά σχόλια που πλέον μπορείς να βρεις κάτω από ένα άρθρο, μία φωτογραφία, ένα βίντεο οποιασδήποτε φύσης και προέλευσης είναι τόσο πολλά, τόσο επιθετικά, τόσο τρομακτικά γεμάτα με μίσος, που πρέπει να πάρεις μια βαθιά ανάσα και να προετοιμάσεις τον εαυτό σου πριν ανοίξεις το κομμάτι των σχολίων. Και το χειρότερο απο όλα είναι ότι η συνήθεια αυτή έχει συνεχιστεί για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα που πλέον θεωρείται, αν όχι φυσιολογική, σίγουρα αναμενόμενη.
Γιατί όμως ο άνθρωπος επιμένει να επιδεικνύει τη χειρότερη εκδοχή του εαυτού του; Είναι λογικό από τη στιγμή που υπάρχει ελευθερία γνώμης και έκφρασης, να υπάρχουν απόψεις που συμφωνούν ή διαφωνούν με οτιδήποτε επιλέγει ο καθένας μας να κοινοποιήσει στα social media. Από πότε όμως έχει χαθεί η δυνατότητα να λες την άποψή σου χωρίς να εύχεσαι θάνατο, καρκίνο και ότι άλλο εξίσου φρικτό όταν θες απλά να διαφωνήσεις; Γιατί στον κόσμο του σήμερα το να μοιράζεις απλόχερα μίσος σε οποιαδήποτε πλατφόρμα βρίσκεσαι έχει γίνει απείρως ευκολότερο του να κάνεις οτιδήποτε καλό;
Ζούμε σε ένα σήμερα δύσκολο, γεμάτο κυνισμό, ανταγωνισμό, ανύπαρκτο ελεύθερο χρόνο και όλη αυτή η πίεση βαραίνει τον καθένα μας. Το πώς θα επιλέξεις όμως να την εκφράσεις ή να την εξωτερικεύσεις λέει πολλά για εσένα. Όσο παράξενο κι αν ακούγεται, ένα τέτοιο είδους σχόλιο αφορά μόνο εκείνον που το γράφει και καθόλου τον παραλήπτη του. Γιατί χρειάζεται πολλή συσσωρευμένη αγανάκτηση, κούραση, απόρριψη, έλλειψη ηθικής και κυρίως πολύς πόνος μαζεμένος σε ένα άτομο, για να μην πει κάτι άσχημο πάνω στα νέυρα του, αλλά να γράψει προσεκτικά ακουμπώντας ένα ένα γράμμα σε ένα πληκτρολόγιο, να ελέγξει το δημιούργημά του και στη συνέχει να πατήσει το κουμπί της δημοσίευσης καμαρώνοντας για την πράξη του. Εσύ που το λαμβάνεις όλο αυτό απλά έτυχε να βρεθείς με τον οποιοδήποτε τρόπο μπροστα σε ένα τέτοιο άτομο, και το ποστ σου ήταν απλά η αφορμή του κακού, όχι η αιτία του. Το γεμάτο μίσος σχόλιό του αφορά τα θέματα που δεν έχει λύσει με τον εαυτό του και όχι εσένα και το οτιδήποτε έκανες ή είπες.
Ενδεικτικό του πόση δειλία κρύβεται πίσω από ένα hate comment είναι το γεγονός ότι στο 90% των περιπτώσεων απευθύνεται σε κάποιο αναγνωρίσιμο πρόσωπο. Σε κάποιον δηλαδή που γνωρίζουμε αλλά δεν μας γνωρίζει, σε κάποιον που κατά τη γνώμη μας μπορούμε να κρίνουμε αλλά εκείνος όχι, σε κάποιον έναντι του οποίου στον τομέα αυτό έχουμε "πλεονέκτημα", και κυρίως κάποιον που δεν μπορεί να μας αντικρούσει. Ένα troll του σημερινού internet δεν θα είχε ποτέ το θάρρος να πει τα πράγματα που γράφει κατά πρόσωπο, μακριά από την ασφάλεια του πληκτρολογίου του, και αυτό, γιατί κατά βάθος ξέρει ότι αυτό που κάνει είναι λάθος.
Γιατί λοιπόν το κάνει; Γιατί όπως όλοι μας έχει την ανάγκη να ανήκει σε ένα σύνολο, και επειδή προφανώς έχει αποκλειστεί από τα περισσότερα, διαλέγει αυτόν τον τρόπο για να του πουν, έστω και οι ομοίως προβληματικοί με αυτόν, ότι έχει δίκιο. Και γιατί ζούμε σε μία κοινωνία που μας έχει μάθει ότι μπορούμε να έχουμε γνώμη και κριτική για τους πάντες και τα πάντα, ακόμα και για πράγματα που δεν μας αφορούν στο ελάχιστο, όπως η προσωπική ζωή, η εξωτερική εμφάνιση, η σεξουαλικότητα, ή οτιδήποτε άλλο.
Την επόμενη φορά λοιπόν που θα θες να σχολιάσεις κάτι, πρώτον σκέψου αν είναι ένα θέμα το οποίο σε αφορά και δεύτερον θυμίσου να εκφραστείς με κάτι πολύ απλό που όμως ξεχνάμε πολύ εύκολα. Με σεβασμό.
Γράφει, η Μαριαλένα Τσομπανάκη
