Το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό όταν σκέφτομαι τη σχολή δεν είναι άλλο από τη μετακίνηση. Όπως ξεκαθαρίσαμε την προηγούμενη εβδομάδα ανήκω στην μεγάλη και άτυχη εκείνη ομάδα ανθρώπων που λόγω έλλειψης αυτοκινήτου χρησιμοποιεί τα μέσα για να πηγαινοέρχεται. Αν και αυτό από μόνο του είναι αρκετό για να γκρινιάξει κανείς, το γεγονός ότι πρέπει να βασιστείς σε μετρό, λεωφορεία και ηλεκτρικό για να προλάβεις να είσαι στη σχολή σε μια συγκεκριμένη χρονική διορία κάνει τα πράγματα τρεις φορές χειρότερα. Τώρα αν σε όλη αυτήν την τραγωδία προσθέσεις και το ότι όλα αυτά διαδραματίζονται αξημέρωτα (ναι ότι είναι πριν τις δέκα είναι αξημέρωτα) , μπορεί να πιάσεις τον εαυτό σου να αναρωτιέται πολύ σοβαρά : την θέλω όντως αυτή τη σχολή;  

  Επειδή την θέλεις όμως, θα σηκωθείς και παρά τα λεωφορεία που καθυστερούν χωρίς λόγο και δεν βρίσκεις θέση και ότι άλλο δεινό αναφέραμε την προηγούμενη Κυριακή, θα πάρεις τα πόδια σου και κάποια στιγμή επιτέλους θα φτάσεις. Και τι νομίζεις ότι τα βάσανά σου τελείωσαν εκεί; Eεεμ... όχι. Στη συνέχεια θα ακολουθήσει ο μαραθώνιος της εύρεσης θέσης. Γιατί φυσικά και η σχολή σου δεν έχει προνοήσει να υπάρχουν θέσεις για όλους, οπότε αν έχεις αργήσει έστω και λίγο προετοίμασε τον πωπό σου για το ξεπάγιασμα που ακολουθεί γιατί πολύ απλά, θα καθίσεις στο τσιμέντο φίλε μου. Και αν είσαι σε αμφιθέατρο πάλι καλά να λες, γιατί θα κάτσεις στα σκαλιά, αν είσαι όμως σε αίθουσα και κάθεσαι στο τσαλαπατούμενο και ολοένα αυξανόμενο γύρω από τον καθηγητή πλήθος, όπως οι δώδεκα Απόστολοι γύρω από τον Ιησού , εκεί να δεις γλέντια. 

  Φυσικά θα πρέπει να συνεχίσουμε με τους λατρεμένους καθηγητές. Πρέπει να το παραδεχτείς ότι οι καθηγητές της σχολής σου που θαυμάζεις και καταλαβαίνεις είναι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού. Δεν ξέρω γιατί οι καθηγητές πανεπιστημίου έχουν αυτήν την... βαρεμάρα να το πω, αδιαφορία να το πω, παραίτηση από τη ζωή να το πω; Όπως και να το πω η κοινή γραμμή είναι μία: δεν μπορείς να συνεννοηθείς. Με τίποτα όμως... άλλο θα σου πουν ότι θα παραδώσουν, άλλο θα παραδώσουν, άλλη ύλη θα μπει για διάβασμα και άλλα θέματα στις εξετάσεις. Και πώς δικαιολογείται όλο αυτό; Μα φυσικά για το δικό σου το καλό βρε κουτό, για να αναπτύξεις κριτική σκέψη! Τι εννοείς ότι χρωστάς δέκα μαθήματα ; Μην είσαι τόσο επιφανειακός έλεος κάπου... 

  Από την άλλη βέβαια είναι και κάτι φοιτητές και φοιτήτριες... διαμάντια. Θυμάσαι εκείνο το παιδί στην πρώτη δημοτικού που καθόταν στο πρώτο θρανίο και πάθαινε παροξυσμό κάθε φορά που η δασκάλα έκανε μία ερώτηση στην οποία ήξερε την απάντηση (δηλαδή κάθε φορά που έκανε μια ερώτηση...) ; Ε τώρα πρόσθεσέ του δεκαπέντε χρόνια κι ένα απολυτήριο λυκείου και έχεις τον νούμερο ένα ενοχλητικό φοιτητή του τμήματός σου. Είναι αυτός/αυτή που απαιτεί να μάθει τον τρόπο εξέτασης από την πρώτη διάλεξη, ρωτάει την πιο άσχετη και περίπλοκη ερώτηση σε εντελώς άσχετο σημείο της παράδοσης αρκεί να είναι αρκετά "επιστημονική" ώστε να μπλοκάρει τον καθηγητή και να κομπλάρει τους υπολοίπους και αρχίζει να διατυμπανίζει το ότι άρχισε το διάβασμα από την πρώτη εβδομάδα της σχολής. Φυσικά είναι ο ίδιος που μετά την εξεταστική επίσης διατυμπανίζει πόσο αδικήθηκε και δεν πήρε δέκα αντί για εννιά. 

  Μετά υπάρχουν βέβαια και οι "συνάδελφοι". Ξέρεις όλοι αυτοί οι φοιτητές που παραδόξως μοιάζουν πολύ μεγαλύτεροι απ' ότι θα έπρεπε και επιμένουν να αποκαλούν έτσι ακόμα και δεκαοκτάχρονα παιδιά τα οποία ως πρωτοετείς τους κοιτάζουν σαν εξωγήινους. Είναι αυτοί που συνήθως προσπαθούν να σου πουν κάτι για ένα θέμα που σε ενδιαφέρει αλλά μετά από λίγο αρχίζουν να τσακώνονται με άλλους εξίσου πορωμένους "συναδέλφους" και καταλήγουν να κάνουν θεαματική έξοδο σαπουνόπερας, αφού πρώτα σου προτείνουν στα γρήγορα μια εκδρομή στο Μπάνσκο ή τη Μύκονοοοο, ανάλογα με την εποχή. 

  Και φυσικά, πώς θα μπορούσα ποτέ να ξεχάσω ένα από τα μεγαλύτερα βάσανα των Ελλήνων φοιτητών και δει των Αθηναίων Ελλήνων φοιτητών που δεν είναι άλλο από τον Εύδοξο φυσικά. Την υπηρεσία διανομής των συγγραμμάτων, γι' αυτούς τους τυχερούς που δεν ξέρουν, η οποία αφού μας έκανε την τιμή να μας δώσει τα συγγράμματά μας και φέτος, και δεν θα χρειαστεί να πουλήσουμε κάποιο νεφρό, αποφασίζει να μετατρέψει τη διαδικασία διανομής σε κυνήγι θησαυρού. Τι να σε αφήσει να βαρεθείς βρε ; Καλέ όχι βέβαια ! Και τι που το κέντρο της Αθήνας έχει περισσότερα βιβλιοπωλεία αντί περιστέρια ; Όχι, τα δικά σου τα συγγράμματα είναι χωμένα στο πιο μικρό δρομάκι, στην πιο μικρή τρύπα, εκεί που δεν μπορείς να φτάσεις με κανένα μέσο και πρέπει να περπατήσεις δέκα χιλιόμετρα σε ανηφόρα για να φτάσεις. Και όλα αυτά για το ένα σύγγραμμα. Τα υπόλοιπα είναι στη δική τους ξεχωριστή, απόμερη, σκαρφαλωμένη στου διαόλου τη μανούλα τρύπα-βιβλιοπωλείο. Έτσι είναι οι κανόνες του παιχνιδιού hellooo. 

  Θα μπορούσα να μιλάω ώρες για το θέμα η αλήθεια είναι αλλά όπως έχουμε ξαναπεί γκρινιάζουμε για να τα βγάλουμε από μέσα μας και να ξαλαφρώσουμε και όχι να μαυρίσουμε τη ζωή μας. Κι αφού τα είπαμε και ξεθυμάναμε, η αλήθεια είναι ότι η σχολή και τα φοιτητικά μας χρόνια όσο κλισέ και να ακούγεται είναι από τα καλύτερά μας. Οι ευθύνες είναι περιορισμένες, ο ενθουσιασμός μεγαλύτερος, οι έξοδοι και οι φίλοι περισσότεροι και μην ξεχνάς και τις φοιτητικές εκπτώσεις σε εισιτήρια, θέατρα, σινεμά, ακόμη και ρούχα και παπούτσια. 

  Σταματάμε λοιπόν τη γκρίνια για σήμερα και προετοιμαζόμαστε για αύριο λιγότερο γκρινιάρηδες και περισσότερο θετικοί. Μέχρι την επόμενη εβδομάδα, να προσέχετε τον εαυτό σας, να μην χάνετε τα μαθήματά σας(λέμε τώρα...)  και φυσικά, να χαμογελάτε περισσότερο.  

Καλή μας εβδομάδα!

Γράφει, η Μαριαλένα Τσομπανάκη