Το πρώτο θέμα για το οποίο θα γκρινιάξουμε, δεν θα μπορούσε φυσικά να είναι άλλο από τα Μέσα Μεταφοράς. Ξέρεις, τα λεωφορεία, ο ηλεκτρικός, και ο σταρ των ημερών φυσικά...το μετρό. Από πού να το πιάσεις και πού να το αφήσεις το σημερινό θεματάκι. Στην πραγματικότητα το κάθε μέσο θα μπορούσε να έχει το δικό του αφιερωμένο άρθρο αλλά όπως είπαμε δεν θέλουμε να το παρακάνουμε.

  Νομίζω είναι τουλάχιστον δίκαιο να ξεκινήσω με το μετρό, λόγω των απελπιστικά τεράστιων ουρών αναμονής που έγιναν καθημερινό, συνηθισμένο θέαμα τις τελευταίες εβδομάδες. Γιατί είναι πολύ φυσιολογικό να περιμένεις δύο, τρεις, πέντε ώρες για να πάρεις μία κάρτα που κανείς δεν έχει καταλάβει πώς ακριβώς θα δουλεύει, για ένα μέσο που δυο τρεις φορές την εβδομάδα αποφασίζει να μην λειτουργεί, για συρμούς που φτάνουν τους σαρανταπέντε βαθμούς από τα τέλη Μαϊου και έρχονται όποτε θέλουν. Τι όχι; 

   Για να μην αναφερθώ στο χειρότερο όλων των δεινών, που είναι οι επιβάτες του μετρό. Γιατί καλοί μου άνθρωποι ; Γιατί;  Για ποιον ακριβώς λόγο σας είναι τόσο τραγικά δύσκολο να ακολουθήσετε πέντε-έξι βασικούς κανόνες; Γιατί δηλαδή καλή μου κυρία σας είναι τόσο αδιανόητα αδύνατο να περιμένετε να ΚΑΤΕΒΕΙ ο κόσμος που θέλει να αποβιβαστεί, πριν προσπαθήσετε να στριμώξετε τον εαυτό σας, τις δεκαεφτά τσάντες, το καρότσι της λαϊκής, και τα πέντε παιδιά σας στο βαγόνι ; Κι εσύ, εσύ που πας και στέκεσαι στην αριστερή πλευρά της κυλιόμενης σκάλας και ανοίγεις και τα πόδια και σταυρώνεις και τα χέρια στο στήθος και σαν να μην φτάνει αυτό, μας αγνοείς , όταν ζητάμε ευγενικά (συνήθως) να περάσουμε... Είμαστε πολλοί, και θα σε βρούμε. 

  Προχωρώντας στο λεωφορείο, τα  πράγματα γίνονται χειρότερα. Δεν ξέρω αν είναι κάποιος μυστικός κανόνας που δεν έχω αντιληφθεί, ή κάτι παρόμοιο αλλά φαίνεται ότι υπάρχει μια κοινή γραμμή για τους επιβάτες των λεωφορείων και αυτή μάλλον είναι η αποχή από το νερό και το σαπούνι. Και ως συνοδευτικό σε αυτήν την υπέροχη πρακτική έρχεται και η συνήθεια να απλώνονται τα χέρια ψηλά και ατρόμητα προς τις χειρολαβές αφήνοντας την ευωδιά να πλημμυρίσει τους "τυχερούς" που κάθονται στις θέσεις (ελπίζω να μην τρώτε... ).

  Εκτός από αυτούς που δεν πλένονται και πιστεύουν ότι δεν μπορούμε να τους μυρίσουμε βέβαια, υπάρχουν και αυτοί που μιλάνε δυνατά και πιστεύουν ότι δεν μπορούμε να τους ακούσουμε. Κάθεσαι δηλαδή στη θέση που με νύχια και με δόντια κατάφερες να βρεις, χαλαρώνεις, αφήνεις το βλέμμα σου να περιπλανηθεί έξω από το παράθυρο και ξαφνικά... << Έλα ! Σε πήρα να κανονίσουμε για το βράδυ! Ναι! Φυσικά και θα κλείσουμε τραπέζι , εγώ θα κλείσω! Όχι καλέ δεν ενοχλείς! Έχω κανένα μισάωρο μέχρι να φτάσω να τα πούμε!>> Και όλα αυτά να ακούγονται μέσα από τα ακουστικά σου δυνατά και ξάστερα. Άντε βρε, καλή διαδρομή!  

  Φυσικά μετά υπάρχουν και οι ευγενέστατοι οδηγοί που επιμένουν να σου κλείνουν την πόρτα στα μούτρα ενώ έχεις τρέξει σαν τον Bolt για κανένα δεκάλεπτο μήπως και προλάβεις, και πώς θα μπορούσα ποτέ να ξεχάσω τους πραγματικά αξιαγάπητους ανθρώπους που θεωρούν ότι οι θέσεις του λεωφορείου είναι δικαιωματικά δικές τους. Λοιπόν για να είμαστε ξεκάθαροι, Αν δεν είσαι άνω των εξήντα-πέντε ή έγκυος , δεν σου δίνουμε τη θέση μας. Κι εσύ που μόλις πέρασες τα σαράντα-πέντε και κάθεσαι πάνω από το κεφάλι μας ξεφυσώντας και κράζοντας "τη νεολαία", δεν θα καθίσεις μέχρι να αδειάσει θέση. Μπορείς να το πάρεις απόφαση.

   Και φυσικά πώς θα μπορούσα να ξεχάσω τον αγαπημένο ηλεκτρικό. Το μέσο που μπορείς να χρησιμοποιήσεις όταν θέλεις να ξεφορτωθείς τίποτα. Ξέρεις κανένα πορτοφόλι, κινητό, τσάντα, ή τίποτα άλλο τέτοιο περιττό. Επίσης αν κυκλοφορεί καμιά καινούρια ίωση ή οποιουδήποτε είδους μικρόβιο που έχεις την περιέργεια να δοκιμάσεις ο ηλεκτρικός είναι το μέσο που ψάχνεις. Μπαίνεις, αρρωσταίνεις, βγαίνεις. Τόσο απλά.

  Και τώρα που τα είπαμε και τα βγάλαμε από μέσα μας ας αναπνεύσουμε. Ουφ... Η αλήθεια είναι ότι παρά τα παραπάνω και άλλα τόσα αρνητικά τα μέσα έχουν και τα θετικά τους. Όπως και να το κάνουμε χωρίς τα μέσα εμείς οι άτυχοι που δεν έχουμε αυτοκίνητο θα έπρεπε ή να μένουμε αποκλεισμένοι στο σπίτι μας ή να πληρώνουμε ταξί για κάθε μας μετακίνηση (χαχαχαχαχα). Άσε που γλιτώνουμε και άλλα βάσανα όπως το παρκάρισμα, ο φόβος κλοπής, και το κόστος της βενζίνης... Επίσης δεν είμαστε ποτέ οι φίλοι που αγγαρεύονται ως ταξιτζήδες να μεταφέρουν την παρέα σε οποιοδήποτε μέρος ( εσάς σας αγαπάμε λίγο περισσότερο να ξέρετε) και δεν έχουμε και ποτέ τον φόβο του << Μην πιεις γιατί οδηγείς >>. 

  Αυτή λοιπόν ήταν η γκρίνια αυτής της εβδομάδας. Μέχρι την επόμενη Κυριακή εύχομαι λιγότερα κατσουφιάσματα, περισσότερα χαμόγελα, και φυσικά... λιγότερες στάσεις εργασίας. 

Καλή μας εβδομάδα! 

Γράφει, η Μαριαλένα Τσομπανάκη